Dert Deresi
Dert Deresi
"Aynı derede iki kere yüzemezsin... " Bu sözü ilk duyduğumda nasıl sevinmiştim anlatamam! Demek ki her seferinde farklı bir dereye küfrediyorum. Üstüne üstlük her küfredişimde de o eski insan olmadığımı bilmek beni onurlandırıyor doğrusu. Yahu altı üstü boklu bir dere için, işsiz güçsüz bir adamın ortaya atılıp, aynı boktanlıkla bu sözü söyleyip, ünlü olmasına veyahut olabilmesine anlam verebiliyorum da, bu sözün ne kadar doğru bir söz olduğu karşısında nutku tutulan, daha sonra belli bir süre bu söze kafa patlatan, onunla da yetinmeyipbu söz hakkında saatlerce konuşan veyahut konuşabilen insan karşısında şaşıp kalıyorum! Biliyorum, kör bir kuyu kadar derin anlamı var ve dere o tümcede yalnızca bir sembol olarak kullanılmış, bu sözün üzerinde düşünmeye değer diyeceksin. Ama biraz da sen anlasan ya beni. Aynı derede iki kere yüzülemeyeceğini bilmek hiç de mutlu etmiyor beni. Şimdi o mutlu olmayan adam da aynı adam değil diye başlama. Mümkünatı olsa da aynı derede dört kere yüzebilsem de bu hayata çok da özel bir anlam katmayacak, beni şimdiki durumumdan daha mutlu etmeyecekti. O yüzden sen benim ruhumun yaralarını sarabilecek bir şey bulsan daha iyi edersin... Neyse bu dere mevzusunu şimdilik bir kenara bırakalım.
Boş bir adam olduğumu ileri sürüyorlar - haklılar da- Çok önemli konular hakkında bilgi ve deneyim sahbi değilmişim - doğrudur - Bunların hepsini kabullendim ama bunlarla övünecek değilim. Geçen gün kulak kabarttım, benim bilgisiz bir ahmak olduğumu söyleyenlere. " Yumurta mı tavuktan çıkar yoksa tavuk mu yumurtadan," konusunu ateşli ve hararetli şekilde tartışıyorlardı. Belirli bir süre sonra ne dediklerine hiç bir anlam veremediğimi farkettim - canım acayip şekilde tavuk çekti o ayrı - " İnsanlık nasıl bir noktaya geldi, ne kadar uygarlaştı! " diyordu geçenlerde tanıdığım bir surat. Bu sözüne katılmıyor olduğumu, şiddetle karşı çıkacak falan olduğumu düşünüyorsun. Yalnız bu kez yanlış ata oynadın haberin olsun. Çünkü az çok hemfikiriz bu sözü söyleyen bünyeyle. En azından benim düşüncemi sorduğunda aynı fikirde olduğumu belirttim.Görme organlarındaki parıltı görülmeye değerdi doğrusu.
İçimden başka bir paragrafa geçmek geldiği için, başladım bu paragrafa, yoksa niyetim önceki paragrafta sonlandırmaktı okumaktan sıkıldığın - belki de bu kısmına gelmeden yarıda bıraktığın - yazıyı. Bak şimdi de diyorum ki bir önceki cümlede söylediklerim şakaydı; öyle içimden yeni bir paragrafa geçmek geldiğinden falan başlamadım bu paragrafa hiç; yalnızca bana öğretilenlere göre bir sonuç paragrafı yazıp, bütün konuyu özetleyen bir şeyler yazmalıymışım. Bunu hakkıyla yapamamaktan korkuyor da olabilirim şu an için ama boşver şimdi... Nerde kalmıştık: dünya yuvarlaktır, üçgenin iç açıları toplamı 180 derece, bir gün 24 saat - ki dakka hesabıyla 1440 dakika eder - ve bunların yanından son olarak ben mutsuz olmanın yanında umutsuzum.
Mustafa Erdoğan
