Po5
İsimsiz
Güç bela attı kendini eskimiş karyolaya
Gözlerinde etten halkalar
Ellerini un beyazı saçlarına götürdü
Ne zaman eskimişti elleri
Yoldu attı saçlarını bilmeden
Yok bugün biraz insaflıydı çamurdan gözleri
Kapanmıyordu ansızın
Korkutmadı onu
Acaba öldüm mü diye
Hiç sormamıştı aynalarda kendine
Yok ağlamadı pek
Akıtabildiği birkaç damla yaş
Yorulmuştu yıllar yılı ağlamaktan
Bir de mutfağa ulaşabilseydi
Gülmek istedi
Yorgundu çizgi çizgi yüzleri
Kafasını düşürdü yastığa
Kaldıramadı bir anlığına
Tavana baktı simsiyah
Nerdesin gece vakti gökyüzü ah!
Artık nefes alıp vermeye üşeniyordu ciğerleri
Kalbi ise miskin bir kedi
Atası gelmiyordu bir daha vakit bayağı geç
Duracaktı bir gün elbet er ya da geç
******
Karaman İsmet Paşa'da bir bibleme sesi
Anons yapılacaktı bu neyin nesi
Ölenin yokmuş kimi kimsesi
Hasret kaldı kulaklar; nerede sela sesi
Duyacak olan da dinlemedi zaten
Kim ölmüş hüzünlü bir sonbahar gecesi.
MUSTAFA ERDOĞAN (M.E.)
